.jpg)
<
I znikąd słychać dziarską pieśń piratki.>przebywał nasz główny bohater ,a na imię było mu Ed. Ed był chłopcem z ubogiej rodziny, który niestety nie posiadał wielkiej urody ale był rudym murzynem co miał zeza. Ed uwielbiał przebywać w pobliżu London Eay, sprzedawał bowiem tam swoje własnej roboty figurki a mówiąc szczerze były godne największego mistrza. Niestety ludzie nie zbyt lubią zakupywać przedmioty od kogoś takiego jak on. Mieszkał w opuszczonym pomieszczeniu na szczycie wierzy zegarowej Big Ben. Jako przyjaciela miał jedynie swojego szympansa De ,którego ukradł z cyrku. A więc pewnej nocy gdy Ed i De spali obudził ich dziwny dźwięk jakby magiczny.
Ed zauważył
że coś o wielkim blasku chowa się w szafie. Chłopiec podszedł do
szafy, zasłaniając oczy, gdyż blask był tak mocny. Powoli zaczął
otwierać szafę... i nagle wyskoczył na niego dziwny , tęczowy ,
kudłaty stworek ,który zaczął go lizać po twarzy. Blask zgasł,
więc Ed wreszcie mógł otworzyć oczy. Szympans zauważył że
kudłacz ma coś przywiązanego do swojej nóżki. Była to
tajemnicza mapa narysowana kolorowymi pisakami. Na górze kartki było
napisane „SZCZĘŚCIE”. Chłopiec był bardzo zaciekawiony tą
mapą a nie mając nic do stracenia wyruszył z De w .jpg)
przygodę.
Przyjaciele wraz z nowym kumplem udali się na północ szli i szli
dwa dni i dwie noce wkrótce mapa doprowadziła ich do starego młyna
nad rzeczką. Ed i potworek którego w trakcie drogi nazwali
Mirabelek, udali się w stronę drzwi a De udał się w stronę
szuwarów gdzie coś zauważył. Znalazł tam pudełko z karteczką
„Pewnie po tak długiej drodze zgłodnieliście” a w środku
opakowania były ciastka. Po chwili De dołączył do brygady i
podzielił się ciastkami. W środku znajdywały się schody, gdy
weszli na górę znaleźli studnię co było dziwne bo wydawało się
że jest bardzo głęboka a na dole nie widzieli żadnej rzeczy,
która przypominała dół studni. Obok leża na stoliczku złota
moneta z wygrawerowanym napisem z mapy. Na studni wisiała tabliczka
z napisem wrzuć mnie. Chłopiec upuścił monetę nad wlotem do
studni i wtedy tajemnicza dziura ciągnęła ich do środka. Wszyscy
z nich stracili przytomność gdy się obudzili przebywali przy
wyjściu z jaskini. Nagle coś w środku zaryczało a przestraszeni bohaterowie uciekli. Po przebiegnięciu paru metrów zobaczyli przed sobą pustynię na której były rozsiane wszędzie mleczyki. Nie opodal nich wśród mleczyków hasał sobie leniwiec Sid z „Epoki Lodowcowej” a przecież każde dziecko wie o tym ,że Sid kocha mleczyki. Gdy bohaterowie podeszli do leniwca on rozpoczął swoje poplątane, szybkie gadanie.
-Siemka, jeftem Sid a wy?
Ej lubicie placki? A no włafnie kofam mlefyki. No pofąchajcie je.
No i znofu mucha mi wleciała do nofa. Ej ficieliście Mańka, no
znofu gdzieś polazfł.
Ed, De i Mirabelek byli
strasznie zakłopotani bo nie wiedzieli o co chodzi, nawet nie
wiedzieli jak odpowiedzieć przyjaznemu leniwcowi. Sid podszedł do
nich, poklepał ich po głowie i wziął ich pod ramię. Przyjaciele
uznali że miło będzie mieć nowego kolegę w dalszej wędrówce,
więc ruszyli dalej. Po przejściu krótkiego odcinka zobaczyli z
daleka wioskę. Raz, dwa do niej pobiegli. Gdy dotarli do wejścia
wioski zdziwili się gdyż wszystko tam było z kwadratów.
Kwadratowi ludzie, kwadratowe domy no i kwadratowe koniki.
Mieszkańcy bardzo się uradowali z przybycia przybyszów do ich
cztero-kątnych progów i z radością ugościli naszą paczkę
przyjaciół. Wieczorem wszyscy zgromadzili się na wielkiej uczcie
z kwadratowym jadłem przy, której tańczyli, śpiewali i
opowiadali sobie opowieści oraz kawały. Pod koniec zabawy
burmistrz wszedł na stół i o dziwo się pod nim nie zarwał bo
facet był naprawdę gruby, przeczytał swoje przemówienie. Noc
bohaterowie spędzili w ich kwadratowych domkach, a rano wyruszyli
dalej w swoją wielką podróż. Wiedzieli, że są blisko po tych
dziwnych miejscach przez, które już przeszli. Szli następnie
przez cały dzień a wieczorem rozbili obóz na polance. W nocy gdy
wszyscy już smacznie spali Eda obudził jakiś dziwny hałas.
Chłopiec wyszedł z namiotu otrzymanego od kwadratowych kumpli i
rozejrzał się dokładnie wokół obozowiska. Blisko miejsca ich
pobytu stał wielki różowy dąb a przy nim stał wielki, zielony
bobas. Śmiał się w niebo głosy że aż ptaki ze stojącego obok
niego drzewa wyfrunęły wszystkie ptaszki. Ed nie wiedział co
zrobić aby odciągnąć bobasa przecież nie uderzy dziecka, gdyby
to był prawdziwy potwór użył by na niego skarpety wypełnionej
masłem, bo taka broń potrafi zabić nawet dorosłego słonia. Ed
nagle dostał olśnienia zabrał nożyk De i podszedł do drzewa. W
niecałą godzinę Ed zamienił drzewo w pięknego misia bo jak
wiadomo Ed jest doskonałym twórcą rzeźb z drewna. Niemowlę
zabrało misia i pobiegło w stronę gór, a Ed mógł iść dalej
spać. Rano obóz już był złożony, wszyscy posileni i wyspani
więc można było ruszać dalej. Po paru minutach zaczął padać
deszcz. Gdy doszli pod zbocza gór znaleźli w jednej ze skał
jaskinie i postanowili się w niej schować przed deszczem. Z głębi
jaskini biło jasne światło jakby od lamp. Jak się okazało na
końcu znajdowało się wielkie pomieszczenie oświetlone wielkimi
żyrandolami. Na środku sali była wielka scena na, której stał
wielki mężczyzna w blond włosach wokół sceny były rozłożone
rzędy krzeseł na, których zasiadali nieco niżsi blondyni.
Początkowo bohaterowie zostali nie zauważeni ale gdy zrobili
jeszcze jeden krok wszyscy się odwrócili w ich stronę. Okazało
się, że to tajne braterstwo blondynów więc wiadomo jak
zareagowali na widok Eda gdyż chłopiec był rudy. Nagle wściekły
tłum rzucił się w pościg za naszymi biednymi przyjaciółmi.
Niestety Ed nie zdołał uciec. Powiesili go uwiązanego za kostki
nad wrzącą, blond farbą do włosów i chcieli go zafarbować na
śmierć. Wszyscy się następnie odwrócili do przemawiającego na
scenie wielkiego blondasa. Gdy nikt nie patrzył Ed rozbujał się,
wyciągnął z kieszeni nożyk i odciął linę i zeskoczył na
obrzeża kratery z farbą. Przyjaciele niepostrzeżenie uciekli a
Sid oczywiście wrócił się aby pokazać im język. Gdy wyszli z
jaskini deszcz przestał padać więc udali się dalej dróżką
pomiędzy górami. Szli już 14 godzin, gdy nagle znaleźli tęczową
wioskę z waty cukrowej, cukierków, lizaków i innych słodkości,
hasają tam jednorożce i przeróżne inne słodkie zwierzątka, a
na środku miasta jest wielkie wesołe miasteczko z kolejkami
górskimi oraz wielkim młynem. W tej krainie jak się okazało
mieszkają same dzieci.
Ed od
razu wiedział że to jego miejsce na ziemi a tym bardziej się
cieszył, że będzie tu ze swoimi przyjaciółmi!
< I znów było słychać pieśń>
Jeśli chcesz znaleźć
tak jak Ed szczęście znajdź różowego stworka co będzie miał
mapę w ręce.
